Así se chama o “Pagellus bogaraveo” (Brünnich), ou “P. centradontus“, que non debemos confundir coa breca, bica ou pica “P. erythrinus” (Linneo), ou co aligote ou pancho picudo “P. acarne” (Risso).

Na cousa dos nomes respeto moito como naturalistas a Linneo (xa ora) e mesmo a Risso, un francés traballador que estudiou os peixes a carón de Niza, e publicou, encol dos mediterráneos, libros moi interesantes e bós. Pero non estou tan de acordo cun tal Brünnich (Morten Trane) un dinamarqués que naceu e morreu en Copenhague, onde deu clases de Economía e Historia Natural, pero axiña nomeárono Director de Minas. Ninguén puido me dicir que relación tivo co ollomol, agás na mesa, lóxico.

Entón pensei que os galegos poderiamos propór un nome como é debido, que nun máis non se repara. E matinando encol do tema pensamos en respetar o nome “Pagellus“, do xénero, para non mallar nos libros de ciencia.

A min, persoalmente, non me gosta, porque ven do baixo latín e, por riba, o ollomol non se chamaba así. Claro que “Bisulcus” tampouco parece que lle conveña. Pero sometemos á opinión de vostedes (aquí teñen un foro) o nome seguinte: “Pagellus inmodicuspretium nativitatisdomini“. ¿Qué lles parece?. Polo menos é realista, porque o que acompaña a “Pagellus” quere dicir, máis ou menos, “de prezo excepcional no Nadal“, e iso é certo.

Deixándonos de andrómenas, o certo é que o ollomol, peixe a extinguir, ten unha carne exquisita, e é un clásico prato na mesa polo Nadal, polo que os prezos se disparan nesa época. Ten unha mancha negra característica derriba das aletas pectorais, no comezo da liña lateral que permite, ademais da cor e doutras peculiaridades estremalo do que se vende coma ollomol e non o é, anque tamén sexa bó. Coma espárido é hermafrodita (de novo macho e de vello femia), e pode chegar a ter máis de medio metro e máis de seis quilos. Os pequenos, que se abeiran á costa, son os chamados panchos e fan as delicias dos caneiros.

Os vellos, en bancos pequenos como andan sempre van a máis profundidade, chegando ós cento cincuenta metros. Neses fondos fan a freza ó remate do vrán.

Péscanse á liña (que emociona cando pesa) ou palangre.