A chamada “queimada” non ten ningún misterio. Como o augardente ten alcohol, arde. Tamén desinfecta, xa ora, e se con el se molla moito a palleta, remata un coma un pelexo andando ás vinte uñas. Ó augardente o axuda a arder o azucre que se lle bota, asegún poden ver na receita correspondente, acompañando ós […]
As filloas galegas, de Carnaval ou das matanzas, son coma unhas tortillas moi delgadas ata o ponto de que, nalgunhas, pode aparecer algún burato. Como ninguén coñece a súa orixe, que se perde na noite dos tempos, permítome supor que as filloas, na súa composición máis sinxela de fariña e auga, que hoxe non fai
”Saco la mía – dijo Sancho – , que yo a aquel arroyo me voy con esta empanada, donde pienso hartarme por tres días, porque he oído decir a mi señor Don Quijote que el escudero de caballero andante ha de comer cuando se le ofreciere, hasta no poder más,…” (Parte I – Cap. 50
O Cocido Galego é na nosa terra o prato do inverno por excelencia. É un prato sinxelamente maxistral. A crítica que se lle fai, sobor de todo por aqueles que non o cataron, é de que non se lle botan máis cousas porque non caben. Non viron o pote. Esto é o mesmo que criticar
Dende o invento da cerámica no Neolítico e Idade do Bronce, e o uso do torno para moldar, que se sitúa dous mil anos antes da nosa Era, a Humanidade puido cocer e, cando soubo facelo aplicándoo ós alimentos, naceron os “cocidos”, nome xenérico dun prato que existe en todo o mundo, feito de mil
O Caldo Galego é a máis importante ferramenta alimenticia, co pan e o leite, que mantiveron a Galicia ó longo dos séculos. As outras dúas comidas tradicionais, que foron e son o lacón con grelos e o cocido galego, estiveron presentes pero en datas especiais. Inda que corresponda ó século pasado, non hai tantos anos
O “Chocolate á taza” noméase, tamén, “Chocolate para facer” que é o nome máis axeitado, porque non se comen crúas as rectangulares tabuletas de chocolate que teñen de medio a un kilo de peso, inda que o normal é que sexan de cuarto kilo. O chocolate para facer que hoxe temos non se parece en
O chourizo é, se cadra, o embutido de porco máis común, non somentes en Galicia, senón en toda a Península e outros moitos países. O chourizo non é outra cousa que un pedazo curto de tripa fina chea de carne de porco picada (canto mellor sexa, mellor), ben enzorzada e, despois, curada ó fume. Xa
O unto é a gordura ou graxa branca que cobre as tripas do intestino delgado do porco, e que se estende, se lle bota sal gorda, e despois se dobra facendo unha sorte de bola que se afuma e deixa enranzarse, adquirindo unha cor marela típica. O unto comercial, feito nos matadoiros, mantén a cor
Coma en cáseque tódalas partes do mundo (ou a lo menos naquelas onde teñan algo que comer) fanse en Galicia os chamados “prebes“, “pebres“, ou “mollos” (coma se nomean tamén en portugués) ou, sinxelamente, “salsas” tradicionais. Para nós, xa que logo, os prebes sonvos adubos líquidos, feitos especialmente a partiren de herbas tradicionais que atopamos
