Entre outros nomes, tamén se chama Peixe de San Martiño ou Peixe de San Pedro. Pode que a estes Santos lles gostase tanto coma a nós. Pero este peixe, que pode chegar a ter sesenta centímetros e cinco quilos de peso é, segundo algúns, tan feo ou máis que o peixe sapo. Nos non estamos …
Coma en cáseque tódalas partes do mundo (ou a lo menos naquelas onde teñan algo que comer) fanse en Galicia os chamados “prebes“, “pebres“, ou “mollos” (coma se nomean tamén en portugués) ou, sinxelamente, “salsas” tradicionais. Para nós, xa que logo, os prebes sonvos adubos líquidos, feitos especialmente a partiren de herbas tradicionais que atopamos …
Dicir “bica” (que en castelán pode traducirse por “besa”) non é unha orde que se lle dea a un rapaz que estea a carón dunha rapaza, pero así se chama en galego unha seleita e deliciosa lambetada (inda que o rapaz prefera a primeira) e tamén outras cousas máis coma, por exemplo, un xogo de …
A “cigala”, que en Galicia chámase tamén nalgures “langostiño”, é o que Linneo bautizou co nome de “Nephrops Norvegicus“. O nome alude a que ten os ollos rileformes, ou sexa, en forma de riles, e o apelido a que foi atopada en Noruega, e alí estudada, por primeira vez. De ata 25 centímetros de lonxitude …
Defínese coma mel a sustancia visguenta, amarelada e moi doce (a máis de posuír outras propiedades extraordinarias e, inclusive, medicinais) que producen as abellas, transformando no seu estómago o néctar que extraen das flores, e volvéndoo pola boca para encher con el os favos, formando panais, para que sirva de mantenza ás súas crías. Estes …
A terneira (cuxa ou vitela) galega ten unha Indicación Xeográfica protexida. Endemáis de por ser un producto típico galego, convén falar dela porque a carne de vitela galega é allea a todo o batifundio que xurdiu coa cousa das vacas tolas que, endexamais en Galicia, onde somentes se vende a carne de terneira ou, se …
A etiqueta que acompaña á garafiña do aceite di: VAL DE QUIROGA Aceite de oliveira virxe de produción artesana. “Os romans trouxeron de lonxanas terras o cultivo da oliveira ó val de Quiroga. A tradizón mantívose ó longo dos séculos a pesares de que o insurreito Reino de Galiza fose castigado polos Reis Católicos coa …
Imos falar un pouquiño do Cancer pagurus L., unha sorte de cangrexo decápodo que, cós anos, pode chegar a medir vinte centímetros de longo por trinta de ancho, con tres quilos ou un pouco máis de peso: é un cangrexo “apaisado”. A súa cor vai de rosácea a parda asegún a data da última muda …
Os galegos chamamos Lumbrigante, ou Lubrigante, ó Homarus vulgaris ou Homarus gammarus; e tamén chamámoslle Lubricante, coma en Cantabria. O uso do nome castelán Bogavante é, tamén, moi común en toda Galicia. A súa carne maciza, sabrosa, e que sempre abonda dentro do seu caparazón subcilíndrico fai chorar ás almas sensibles como a miña. Non …
Cientificamente o Marolo chámase Cardium tuberculatum. Este nome e semellante ó que lle dan en Italia de “cuore tuberculato”. O Marolo ten unha cuncha equivalva, e moi forte, coa cima no centro. As valvas teñen máis de vinte costelas, saíntes e con espiñas romas nas marxes. A charnela, articulación das valvas dos moluscos acéfalos, ten …
